Welzijnscommissie

ace

From: ace <ace@xs4all.nl>
Date: Fri, 5 Jun 1998 16:49:29 +0200
Message-ID: <1da5sbi.1eksdxr1hwr3y4N@mac0058.let.uu.nl>
Subject: Welzijnscommissie
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Organization: Every Day A New Suit

Ergens achterin de vijftig moet ze zijn, en ze ziet eruit zoals wel meer
tweedekansstudenten eruit zien: enigzins verdwaasd, maar toch ook met
een zeker zelfbewustzijn, nu ze eindelijk, na al die jaren, de stap
hebben durven zetten om toch naar de universiteit te gaan.  Kort grijs
haar, een keurige rok, en een kanten bloesje, met een vest en een
zilveren, fraai bewerkt kruisje aan een leren koordje om haar nek.
Sportschoenen eronder, een dikke moneybelt om.  Vertrouwd met de rare
koffieautmoaat is ze ook al -- ze weet dat je zelf een bekertje mee moet
brengen, en het er eerst onder zetten voor je je keuze maakt.

"Ik heb zojuist iets vastgesteld," zegt ze, "eh -- zijn jullie hier
medewerkers?"  We knikken, ja, elk op onze eigen manier zijn we hier
medewerkers.  "Ik heb ontdekt," zo gaat ze verder, en ze komt gezellig
bij ons tafeltje staan, "dat er een heleboel geld bespaard kan worden.
Al die mensen die hier werken, die kan je prima parttime thuis laten
werken.  Scheelt enorm veel kamers, en enorm veel reistijd.  Ik ga dat
voorstellen."  

Ze is blijkbaar geen tweedekansstudente -- misschien is ze in dienst van
een of andere overheidscommissie.  We vinden het een uitstekend plan, en
we zijn er helemaal voor, al vinden we wel dat er dan wel in computers
en in werkruimte voorzien moet kunnen worden.  "Welnee," zegt ze,
"wat maakt dat nou uit als je thuis in je keldertje gaat zitten.  Je
weet toch al precies wat er buiten te zien is.  Trouwens, per 1 januari
kan je dat toch aftrekken van de belastingen."  Dat wisten we nog niet.
Dat scheelt natuurlijk wel, maar dan nog, je zit dan wel met allerlei
boeken van andere mensen op je kamer.  Dat vindt ze geen bezwaar.
"Och, toen mijn man nog bij me woonde stonden alle wanden vol boeken.
En je hebt tegenwoordig van die brede ladenkasten, net als bij de
apotheek, waar je dan allemaal boeken achter elkaar in kunt zetten."  

Nee, dat gaat best, ze ziet het helemaal zitten. "En dan komen er
tenminste weer wat kamers vrij.  Daar komt mijn eigenbelang in het spel.
Sinds mijn man van me is gescheiden ben ik namelijk dakloos, en ik zwerf
maar zo'n beetje van hot naar her.  En vandaag liep ik hier, en toen had
ik opeens deze goddelijke ingeving.  Dan kan ik tenminste mijn spullen
kwijt.  Ja, niet dat ik zoveel spullen heb, hoor, sinds de scheiding.
Hij denkt nu dat ik de kosten ga dragen, maar mooi niet.  Degene die de
aanvraag doet, die moet de administratieve kosten dragen.  En dat is
hij.  Da's maar goed ook, want mijn spullen staan nog in dat huis, en
die ga ik niet halen.  Het is achthoog, en er is daar al eens een
schilder naar beneden gedonderd, nee, ik kijk wel uit."  Ze voelt onze
verwarring, ze voelt dat ze ons verliest, en ze begint weg te lopen, al
gaat de spraakwaterval nog even klaterend door als voorheen.  Dan gaat
ze.

Even is het stil, en we kijken elkaar verbijsterd aan.  Geluidloos
lachen we, hoofdschuddend.  Als ik even later naar de WC ga, staat ze
daar, en ze pakt de draad weer op, alsof ze niet opgehouden was.  "Dan
ga ik zometeen maar eens de bus nemen.  Het is twee uur met de bus, en
dat met zulk weer...  Kom, ik maak nog maar even gebruik van de WC..."

En daar gaat ze echt, het beeld weer uit.

ace
-- 
=^^=
(  )~ _________________________________________ (c) ace <ace@xs4all.nl>