Gedenksteen

ace

From: ace <ace@xs4all.nl>
Date: Mon, 7 Sep 1998 16:37:30 +0200
Message-ID: <1dezudx.176bcfy10ddluoN@mac0058.let.uu.nl>
Subject: Gedenksteen
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Organization: Every Day A New Suit

Geen twee poezen zijn hetzelfde, zoveel is wel duidelijk, na dertig jaar
ervaring.  Jans was een schuchter beest, Lotje was een klaaglijk
zeurpietje dat niets heerlijker vond dan kitten spelen en daaraan haar
bijnaam Snotje dankte, Hugo is nog steeds de slimste poes die ik ken,
Ibis is de mooiste en Kiwi is eigenlijk een betoverde prins, maar Aagje
was de oerpoes.  

Ik was vijftien of daaromtrent toen we haar en haar snotterige zusje
kregen, en ik was gek op haar.  Ze was speels en lief, en ook al was ze
niet bijzonder mooi, ze heeft toch maar gefigureerd in een kunstproject
met zwart en wit dat ik voor school maakte.  Ze joeg achter de hond aan
en daagde hem uit om zich door hem op te laten jagen, ze ging mee als we
de hond uitlieten en ze klom op je schouders als je zong of fluit
speelde omdat ze minder gecharmeerd was van gepiep.  Het leukste was het
om met haar te spelen als ze op het gevlochten stoeltje lag waar wij
onze vingers en zij, met voorzichtig ingetrokken nageltjes, haar poten
doorheen kon steken.  Vaak lag ze al klaar als we thuiskwamen, ons
ondersteboven uitnodigend om te komen spelen, en een deel van de lol was
om haar ondersteboven op te tillen en haar als een stokvis te dragen.
Heerlijk vond ze dat, en ze rekte zich dan behaaglijk uit, of liet zich
als een bontje om je nek draperen.

Toen gingen we een voor een het huis uit, en zagen we haar minder.  Ik
adopteerde Hugo, en voor een paar jaar werd dat mijn poes, maar toen ik
voor een paar jaar naar het buitenland vertrok en Hugo een pleegmoeder
kreeg in mijn zus, werd Aag weer een van mijn poezen.  Mijn ouders
verhuisden, maar nog steeds lag ze klaar in het gevlochten stoeltje, om
beklopt en geaaid te worden.  Haar zusje, dat altijd een zwak popje was
geweest, stierf een paar jaar terug, maar Aagje zag er tot kort voor het
einde uit alsof ze een jonge poes was, en het was maar moeilijk voor te
stellen dat ze al zestien was.  Haar vel was glad en glanzend als
altijd, ze klom nog steeds zonder problemen de bomen in, en gehoor en
gezicht waren nooit een probleem.

Tot ze het een paar weken geleden aan haar nieren kreeg, en ziek werd.
Ernstig ziek.  Onderhuidse vochtinjecties mochten niet baten, medicijnen
hadden geen zin meer, en we moesten rekening houden met het ergste.
Zondag zouden we ernaartoe, en poes voor het laatst zien.  

Dat heeft ze niet gehaald.  Ze ligt begraven in de tuin van mijn ouders,
op het plekje waar ze 's zomers altijd zo graag placht te liggen.  Dit
moet dan maar de gedenksteen wezen.

Dag Agie.  Dag poes.

ace
-- 
=^^=
(  )~ _________________________________________ (c) ace