hokjes en stempels

Astrid

From: Astrid <Astrid@partyhouse.demon.nl>
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Subject: hokjes en stempels
Date: Fri, 6 Feb 1998 23:34:50 +0100
Organization: The Mousetrap
Message-ID: <6Uyc9NAKA520EwPd@partyhouse.demon.nl>

Vandaag werd ik weer eens overvallen door mijn gevoel dat ik gewoon niet
van mensen hou. Dan bedoel ik niet de mensen om me heen die me kennen,
maar de mensen die je niet kent, zij kennen mij niet, alleen van gezicht
of _nog erger_ van horen zeggen. Ik ben momenteel hard bezig in mijn
huisje om er iets leuks van te maken voor mij en de jongens. Doordat ik
een beetje gek werd van het gegluur van de buren heb ik de ramen beplakt
met kranten. Ik stel behoorlijk hoge eisen aan mijn woon-comfort, dus
dat betekent dat ik minimaal een maand aan het klussen ben voordat ik er
daadwerkelijk ga wonen, maar goed, dit even terzijde. 

Een vriendin kwam vanochtend naar me toe op school, we hadden elkaar een
tijdje niet gesproken en ze zei: wat hoor ik nou, heb je een huis? Ik:
Ja, maarre, hoe weet jij dat nou weer?
Nouhou, ik was even boodschappen aan het doen bij AH (zit 3 straten bij
mijn nieuwe huis vandaan) en toen hoorde ik een oud vrouwtje tegen een
ander oud vrouwtje zeggen: ja, nou hebben ze er zo'n jong ding
ingestopt, alleen met 2 kinderen, snap jij dat nou?! Ik (zij dus ;-)
dacht gelijk: hee, tof, Astrid heeft een huis. Eerst schoot ik nog in de
lach, ook al om het feit dat ik schijnbaar bekeken word als zijnde een
jong ding, maar toen ik erover na ging denken werd ik een beetje
verdrietig en vooral heel erg boos. 

Toen ik geboren werd was ik de 6e in de rij, we woonden in een klein
huis, hadden weinig geld, daar was de 1e stempel: aso-gezin. Toen ik 4
jaar was zijn mijn ouders gescheiden en kwamen wij in een tehuis. Toen
ik 6 was ging ik naar een pleeggezin, goed voor weer een stempel: zielig
kind. Pleeggezin verhuisde naar een goede buurt in Den Haag: kakker.
Ik kan zo nog wel even doorgaan, ben een punker geweest, een ordinaire
meid, wilde meid, moeder, _werkende_ moeder <foei>, en nu krijg ik een
mega-stempel in een goedgevuld hok: bijstandsmoeder, gescheiden vrouw..

Het feit dat mensen schijnbaar niet kunnen leven zonder stempels uit te
delen en anderen in hokjes te plaatsen maakt me boos en verdrietig
tegelijk. Als mensen de moeite zouden nemen om mij te leren kennen
zouden ze erachter komen dat er achter dat ongekamde haar, de makkelijke
kleding, de neusbel, de oorbellen een *echt* mens schuil gaat, iemand
die ook gevoelens heeft, die ook moet eten, drinken en slapen, die zich
ook met tegenslagen en voorspoed door dit leven heenworstelt en die
boven alles het geluk en welzijn van haar kinderen stelt. Maar goed, ik
ben altijd al teveel een tobber geweest en heb me altijd te druk gemaakt
om wat andere mensen denken. Ik dacht dat ik erover heen gegroeid was,
maar nu blijkt weer dat ik dat soort zielig gedrag niet kan verwerken.
Nog steeds worden er zgn. grappige opmerkingen gemaakt tegen mijn
chinese vriendin (jij kan zeker karate) mijn surinaamse vriendin (eten
_jullie_ ook boerenkool) tegen mij (er zit wat op je neus) en ik word er
verschrikkelijk moe van.........weltrusten Nederland, zwelg maar in je
zgn. mensenkennis en tolerantie, maar niet huilen omdat de buren zo van
je vervreemden, hoor, of omdat de Turkse buurvrouw niet bij je op de
koffie wil komen, of omdat de Surinaamse buren je geen gedag zeggen. 
Klein tipje van de sluier: het helpt om mensen gewoon aan te spreken als
zijnde mensen en niet als een bepaalde groep!

Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het even kwijt, Zondag ga ik
gewoon weer verder klussen en ik doe gewoon alsof ik gek ben. 

Fijn week-end allen.......kus, Astrid.......
-- 
Dom geboren, suf gewiegd, nooit iets bijgeleerd......