De geluksboom

Izak van Langevelde

From: eezacque@xs4all.nl (Izak van Langevelde)
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Subject: De geluksboom
Date: Wed, 09 Oct 1996 22:17:30 +0100
Organization: Me & I, Inc.
Message-ID: <eezacque-0910962217300001@news.xs4all.nl>

Hinkel wreef de slaap uit zijn ogen en keek naar buiten. Was het in het
portiek nog behoorlijk behaaglijk, de wereld daarbuiten gaf een
troosteloze grauwheid te zien. De morgen miezerde in motterige mist
neer, en het asfalt leek er behagen in te scheppen het troosteloze
tafereel nog eens van een andere kant te laten zien. Vandaag leken
alleen de moedelozen zich buiten te wagen. Hinkel wreef de slaap weer
terug en draaide zich nog eens lekker om.

Een hinnikend geprevel maakte hem wakker. Een morsig regenjasje
fladderde over het trottoir, met in de ene mouw een koffer en in de
andere een paraplu. Het ding fladderde tegen een geparkeerde auto aan en
terwijl de koffer onder het kraagje werd geklemd verdween een mouw in
een broekzak om weer boven te komen met een uitdagend rinkelende
sleutelbos. Met onder de ene mouw de koffer en in de andere de paraplu
leek leek het regenjasje een vrije mouw te zoeken om het portier mee
open te maken. Hinkel glimlachte en kwam overeind.

Het koffertje viel niet alleen op op straat, maar bovendien open,
terwijl de paraplu de straat overstak. Aluminium boterhammetjes en een
schrijfblok leken krijgertje te spelen, een bontgekleurde beker sprintte
naar de dichtstbijzijnde plas en een handvol schrijfgerei ontsnapte uit
een rood etuitje. Toen de regenjas wild om zich heen fladderde,
schaterde de sleutelbos hatelijk rinkelend langs het portier, om terecht
te komen in de uitgestrekte hand van Hinkel.

Toen Hinkel de paraplu gevangen had, was de koffer al weer ingepakt.
Vanachter twee schichtige brilleglazen keken twee ogen paniekerig op uit
een morsige portfeuille: "Bedankt, bedankt, bedankt... fijn dat er ook
eerlijke junks zijn... hier...koop er wat lekkers voor... als je maar
geen rotzooi koopt... iets gezonds ja?" Het briefje wapperde nog wat na
toen Hinkel zich teleurgesteld omdraaide. Met een wijds gebaar leek hij
het onbegrip van zich af te willen schudden, maar na een paar stappen
bleef hij staan, om zich met een ruk om te draaien.

Het regenjasje stond alweer aan het portier te frunniken, toen Hinkel
een hand op het schouderstuk legde: "Je kunt toch wel wat voor me
doen..." De mouw schoot alweer naar de binnenzak. "Neenee, iets anders."
De brilleglazen keken verward blikkerend op. "Wil je me een plezier
doen?" " Ja, natuurlijk, maar..." Hinkel kneep even: "Maak twee mensen
blij. Twee mensen".  Een verwarde grimas trok over het gezicht, om
plaats te meken voor een warme fonkeling.

Met een zelfvoldane knor rolde Hinkel zich op tussen zijn oude
kranten. Het was woensdag. Woensdag vuilnismannendag, maar het zou nog
zeker een uur duren voor de vuilnismannen zijn bedje kwamen
afruimen. Vandaag mocht hij uitslapen.

Hinkel schrok wakker van een zachte por in zijn zij: "Wij de kranten, en
jij een lekker warme deken. Jij slaapt lekker verder en wij werken
lekker door.  Iedereen blij. Deal?" Het duurde even voor tot hem
doordrong wat de bedoeling was, en verdaasd schoof hij de kranten van
zich af, half en half een hatelijke snauw verwachtend. Of een trap. Maar
de deken was lekker zacht en warm. "En als jij je nou gaat wassen, dan
heb je hier wat geld om straks koffie te halen, goed?" De vriendelijke
ogen in het bruine gezicht namen de laatste twijfel weg.  "Maarreh, we
willen er eigenlijk wel wat voor terug...". Daar had je het al.  Hinkel
schoof het geld en de deken weer terug. "Neenee, da's voor jou. Zowiezo.
Maar... maak vandaag twee mensen blij. Da's alles". Als verdoofd keek
Hinkel hoe de beide mannen achter op hun wagen wipten en vrolijk
kletsend wegreden. Het duurde lang eer hij in beweging kwam.

Het meisje van het stalletje vulde het bekertje zorgvuldig, "En suiker
en zo pak je zelf wel he? Enne... omdat het vandaag is, krijg je er een
lekkere koek bij.  Jij kunt wel wat vulling gebruiken.", en terwijl het
meisje nog schaterde van het lachen, nam Hinkel een zorgvuldig hapje van
de gevulde koek. Hij kon zich niet meer herinneren wanneer hij voor het
laatst... "Enne, als je iets terug wil doen..." Hinkel grinnikte
zachtjes. Voor het eerst voelde hij dat hij iets van het leven begreep:
"Ik moet twee mensen blij maken?" "Jaaaaa!" gierde het meisje, "of
drie. Of vier, zoveel je maar wilt. Maar twee is genoeg. Heb je de krant
al gezien? Pak aan!"

Hinkel zocht een rustig plekje op en sloeg zijn aanwinst open. De koek
bleef voor zijn mond hangen. Hij sloeg een bladzij om. En nog een. Hier
klopte iets niet: "OPERATIE SHARE GROOT SUCCES; honger volgend jaar
uitgebannen". En verderop "VN OPGEHEVEN; wereldvrede een feit".
Verbijsterd bladerde Hinkel sneller en sneller door de krant "OVERSCHOT
AAN DONOREN". En, op dezelfde pagina: "MONDIALE INSPANNING WERPT
VRUCHTEN AF: EINDELIJK MEDICIJN TEGEN AIDS". Hij sprong overeind,
strooide de pagina's in de rondte en rende maaiend met zijn armen de
straat over.  De vrouw, die hij op beide wangen kuste, schaterde van
plezier en arm in arm dansten ze zingend verder.

Het was een fantastisch tafereel. De vrolijk geel gekleurde trams waren
uitbundig versierd en reden tinkelend af en aan. Overal zingende en
dansende mensen: de straat was een grote balzaal, met overal slingers en
ballonnen. De zon wierp een bonte wolk van confetti over de stad en de
wind floot tussen de huizen een wijsje dat zo mooi was dat de mensen
maar bleven dansen. Hinkel draaide en dolde, van de ene arm in de
andere, tot hij er duizelig van neerviel.

De schoen raakte hem keihard. Hij gilde het uit. "Vervloekte junk, als
ik je hier nou nog een keer vindt dan trap ik al je ribben uit je lijf"
Hinkel kon de tweede trap van de vuilnismannenlaars maar net ontwijken
en vluchtte het portiek uit, hals over kop de regen in. Buiten adem
zocht hij beschutting in een tunneltje.  De regen miezerde. Zoals
altijd. En Hinkel had honger. Zoals altijd. Het voelde vertrouwd aan.

-- 
Grinnikend door het leven...