Duet
Izak van Langevelde
From: eezacque@xs4all.nl (Izak van Langevelde)
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Subject: Duet
Date: Fri, 18 Oct 1996 00:05:19 +0100
Organization: Me & I, Inc.
Message-ID: <eezacque-1810960005190001@news.xs4all.nl>
Hij had er nu al tweemaal van genoten en hij hoopte op een derde keer, maar het
wilde niet zo lukken. Meestal werd hij weggestuurd door een vriendelijke doch
vastberaden bewoner. Soms werd hij er letterlijk uitgetrapt. En heel af en toe
wist hij de vaste bewoners lang genoeg te ontlopen om te luisteren hoe het
geroezemoes en het gehakketak tenslotte uitstierf. Maar zelfs dan gebeurde het
bijna nooit.
Vanavond was het rustig en vroeger dan anders besloot Hinkel om zijn plekje op
te zoeken. Als hij langer zou wachten zou er misschien helemaal niemand meer
zijn om hem binnen te laten. Hij hoefde niet lang te wachten. Een morsige
verschijning stoof snuivend de hal binnen, op de voet gevolgd door een
zweterige
wervelwind, om met een veel te grote sleutelbos de deur naar het trappenhuis
open te wrikken. Hinkel schoot al overeind, toen de man zich plots omdraaide om
in een hijgerige grauw te verzinken. Zoekende ogen vonden een bezem bereid de
tussendeur open te houden, en morsmans stoof grommend naar de muur met
brievenbusjes. Hinkel slipte het trappenhuis binnen en schoot de trap op.
Net toen hij bedacht dat het vandaag allemaal wel erg meezat, kwamen kittige
pasjes hem tegemoet gestapt. Hij zat in de val. Hinkel haalde een hand
door zijn
warrige haar en versnelde zijn tred. Het 'goedenavond buurvrouw' klonk zo
welgemeend nonchalant dat het meisje er geen erg op sloeg en haastig verder
nufte, Hinkel zacht geparfumeerd achterlatend. Het zat echt mee vanavond.
Nauwelijks had hij zich halverwege het trappenhuis geinstalleerd, of er klonk
van beneden een doffe dreun, gevolgd door een opgewonden gekakel. "Stomme teef
... altijd hetzelfde met jou ... kijk toch uit waar je loopt ... HUPPELKUT"
gevolgd door een schel "Viezerik! Alweer ... doet het erom ... LUUUUUUL".
Hinkel
zuchtte. Diep. Hij kende het repertoire van de twee op zijn duimpje. Na deze
heftige opening stonden meer subtiele stukken op het programma. En inderdaad
klonk een treiterig "Och ik begrijp het wel hoor... dagje ouder ... jaartjes
alleen... hoe lang nou al? ... moeilijk aan uw trekken ..." Hinkel slikte, maar
al snel klonk het vertrouwde "... aaaach... toch ook je brood verdienen...
in je
bloesje ... niet ook nog 'ns in je hoofd ... niet mijn smaak hoor ... maar
sommige mannen..." En dan kwamen, als finale, de vaste akkoorden. Steevast.
Vaste prik. Altijd. Hinkel fronste zijn wenkbrauwen. Het bleef stil. Akelig
stil. "LUUUUUHUL." "HUP-PEL-KUT." Hinkel ontspande zich weer.
Het werd niks meer. De atmosfeer vervuild. De stemming stuk. Vanavond zeker
niet. Misschien een andere keer. Maar wel een slaapplaats. Want op dit uur zou
hij hier niet meer gestoord worden. Hinkel wurmde zich in zijn hoekje, maar het
zou nog lang duren voor hij echt lekker lag.
Toen hij wakker schrok bedacht hij dat er nog maar weinig tijd verstreken kon
zijn. Het was geen geluid geweest. Geen aanraking. Het trappenhuis leek van
onder tot boven vervuld van een zinderende spanning. Alles leek te tintelen.
Opgewonden hees Hinkel zich overeind aan de leuning van de trap. Zijn hart
bonsde in zijn keel en het duizelde hem zo erg dat hij weer moest gaan zitten.
Hij herkende de sensatie.
Uit de diepte klonk een zware fluittoon. Hinkel verstijfde. Wat hij eerder voor
gebrom had gehouden, was toch echt gefluit. Een toon, zo zuiver, zo diep, dat
Hinkel zich verbaasd afvroeg welk wezen zo'n pracht kon voortbrengen. De toon
zwol langzaam aan, om vervolgens bijna statig in beweging te komen. Nu weer was
het of een trage dans werd ingezet, en dan weer deed een ondertoon van
droefheid
de tred vertragen tot een berustend voortschreiden. Hinkels hoofd begon als
vanzelf zacht heen en weer te wiegen, om afwachtend op een schouder te zakken.
Pas toen de tweede toon klonk, kwam Hinkel weer in beweging. Een ijle fluittoon
leek door het trappenhuis af te dalen. Te zoeken. Hoog en puur vlinderde zij
omlaag om zich bij de statige toon te voegen. Al snel versnelde de trage tred
zich. Wat eerst slepende schreden waren geweest, werden een opgewekte tempo en
terwijl zij vrolijk om hem heen fladderde, begon hij al snel te huppelen en
zelfs te dansen. Het gejubel weerkaatste tegen de muren, en het gebrom leek aan
te zwellen tot een gulle bulderlach.
De twee stemmen dansten door het trappenhuis. Hij ging uitdagend sneller en
sneller, tot zij met hem mee huppelde, om vervolgens plagerig te vertragen en te
horen hoe zij uitbundig om hem heen bleef zwieren, tot hij niet anders kon dan
meedeinen. Hoger en hoger ging het, totdat hij schaterfluitend afhaakte,
wachtend tot zij quasi-knorrig weer zakte.
Het eindigde zo plotseling als het begonnen was. Terwijl de donkere klanken
steeds langzamer en zachter klonken, probeerde de boventoon nog een laatste
uithaal. Toen was het voorbij. Hinkel hees zich op en keek door het
trapgat naar
boven en naar beneden. Afgezien een traag omhoog kringelende zweetlucht en een
zwoel neerdalend parfum was het leeg en stil.
--
Grinnikend door het leven...