Duet

Izak van Langevelde

   
From: eezacque@xs4all.nl (Izak van Langevelde)
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Subject: Duet
Date: Fri, 18 Oct 1996 00:05:19 +0100
Organization: Me & I, Inc.
Message-ID: <eezacque-1810960005190001@news.xs4all.nl>

Hij had er nu al tweemaal van genoten en hij hoopte op een derde keer, maar het 
wilde niet zo lukken. Meestal werd hij weggestuurd door een vriendelijke doch 
vastberaden bewoner. Soms werd hij er letterlijk uitgetrapt. En heel af en toe 
wist hij de vaste bewoners lang genoeg te ontlopen om te luisteren hoe het 
geroezemoes en het gehakketak tenslotte uitstierf. Maar zelfs dan gebeurde het 
bijna nooit. 

Vanavond was het rustig en vroeger dan anders besloot Hinkel om zijn plekje op 
te zoeken. Als hij langer zou wachten zou er misschien helemaal niemand meer 
zijn om hem binnen te laten. Hij hoefde niet lang te wachten. Een morsige 
verschijning stoof snuivend de hal binnen, op de voet gevolgd door een
zweterige 
wervelwind, om met een veel te grote sleutelbos de deur naar het trappenhuis 
open te wrikken. Hinkel schoot al overeind, toen de man zich plots omdraaide om 
in een hijgerige grauw te verzinken. Zoekende ogen vonden een bezem bereid de 
tussendeur open te houden, en morsmans stoof grommend naar de muur met 
brievenbusjes. Hinkel slipte het trappenhuis binnen en schoot de trap op. 

Net toen hij bedacht dat het vandaag allemaal wel erg meezat, kwamen kittige 
pasjes hem tegemoet gestapt. Hij zat in de val. Hinkel haalde een hand
door zijn 
warrige haar en versnelde zijn tred. Het 'goedenavond buurvrouw' klonk zo 
welgemeend nonchalant dat het meisje er geen erg op sloeg en haastig verder 
nufte, Hinkel zacht geparfumeerd achterlatend. Het zat echt mee vanavond. 

Nauwelijks had hij zich halverwege het trappenhuis geinstalleerd, of er klonk 
van beneden een doffe dreun, gevolgd door een opgewonden gekakel. "Stomme teef 
... altijd hetzelfde met jou ... kijk toch uit waar je loopt ... HUPPELKUT" 
gevolgd door een schel "Viezerik! Alweer ... doet het erom ... LUUUUUUL".
Hinkel 
zuchtte. Diep. Hij kende het repertoire van de twee op zijn duimpje. Na deze 
heftige opening stonden meer subtiele stukken op het programma. En inderdaad 
klonk een treiterig "Och ik begrijp het wel hoor... dagje ouder ... jaartjes 
alleen... hoe lang nou al? ... moeilijk aan uw trekken ..." Hinkel slikte, maar 
al snel klonk het vertrouwde "... aaaach... toch ook je brood verdienen...
in je 
bloesje ... niet ook nog 'ns in je hoofd ... niet mijn smaak hoor ... maar 
sommige mannen..." En dan kwamen, als finale, de vaste akkoorden. Steevast. 
Vaste prik. Altijd. Hinkel fronste zijn wenkbrauwen. Het bleef stil. Akelig 
stil. "LUUUUUHUL." "HUP-PEL-KUT." Hinkel ontspande zich weer.

Het werd niks meer. De atmosfeer vervuild. De stemming stuk. Vanavond zeker 
niet. Misschien een andere keer. Maar wel een slaapplaats. Want op dit uur zou 
hij hier niet meer gestoord worden. Hinkel wurmde zich in zijn hoekje, maar het 
zou nog lang duren voor hij echt lekker lag.

Toen hij wakker schrok bedacht hij dat er nog maar weinig tijd verstreken kon 
zijn. Het was geen geluid geweest. Geen aanraking. Het trappenhuis leek van 
onder tot boven vervuld van een zinderende spanning. Alles leek te tintelen. 
Opgewonden hees Hinkel zich overeind aan de leuning van de trap. Zijn hart 
bonsde in zijn keel en het duizelde hem zo erg dat hij weer moest gaan zitten. 
Hij herkende de sensatie. 

Uit de diepte klonk een zware fluittoon. Hinkel verstijfde. Wat hij eerder voor 
gebrom had gehouden, was toch echt gefluit. Een toon, zo zuiver, zo diep, dat 
Hinkel zich verbaasd afvroeg welk wezen zo'n pracht kon voortbrengen. De toon 
zwol langzaam aan, om vervolgens bijna statig in beweging te komen. Nu weer was 
het of een trage dans werd ingezet, en dan weer deed een ondertoon van
droefheid 
de tred vertragen tot een berustend voortschreiden. Hinkels hoofd begon als 
vanzelf zacht heen en weer te wiegen, om afwachtend op een schouder te zakken. 

Pas toen de tweede toon klonk, kwam Hinkel weer in beweging. Een ijle fluittoon 
leek door het trappenhuis af te dalen. Te zoeken. Hoog en puur vlinderde zij 
omlaag om zich bij de statige toon te voegen. Al snel versnelde de trage tred 
zich. Wat eerst slepende schreden waren geweest, werden een opgewekte tempo en 
terwijl zij vrolijk om hem heen fladderde, begon hij al snel te huppelen en 
zelfs te dansen. Het gejubel weerkaatste tegen de muren, en het gebrom leek aan 
te zwellen tot een gulle bulderlach. 

De twee stemmen dansten door het trappenhuis. Hij ging uitdagend sneller en 
sneller, tot zij met hem mee huppelde, om vervolgens plagerig te vertragen en te
horen hoe zij uitbundig om hem heen bleef zwieren, tot hij niet anders kon dan 
meedeinen. Hoger en hoger ging het, totdat hij schaterfluitend afhaakte, 
wachtend tot zij quasi-knorrig weer zakte. 

Het eindigde zo plotseling als het begonnen was. Terwijl de donkere klanken 
steeds langzamer en zachter klonken, probeerde de boventoon nog een laatste 
uithaal. Toen was het voorbij. Hinkel hees zich op en keek door het
trapgat naar 
boven en naar beneden. Afgezien een traag omhoog kringelende zweetlucht en een 
zwoel neerdalend parfum was het leeg en stil.

-- 
Grinnikend door het leven...