Re: Dit is de man.......
Gijs Dekkers
From: gdekkers@kub.nl
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Subject: Re: Dit is de man.......
Date: Thu, 10 Oct 1996 06:51:34 GMT
Organization: Tilburg University, The Netherlands
Message-ID: <gdekkers.1911.325C9CF6@kub.nl>
References: <53ehfc$rhb@news.xs4all.nl>
anco (anco@xs1.xs4all.nl) wrote:
>
> Vorig weekeinde was het dan zover. Zaterdagavond zat ik in de trein
> terug naar Amsterdam.
Toen Vera en ik terugkwamen van een vakantietje, al weer een maand
geleden, stond er een berichtje op het antwoordapparaat. Opa was
stervende. Op zich niet onverwacht, de man was negentig. Ik was nogal
van slag en wilde eerst wachten totdat ik mijn ouders had kunnen spreken.
Volgens Vera zou de man het prachtig vinden om bezoek te krijgen -kan
niet schelen op welk uur van de dag- en dus stapten we meteen na het
horen van het bericht weer in de trein om naar Aalst-waalre te gaan.
Aalst-waalre zijn twee door de gemeentelijke herverkaveling
samengesmolten vlekken op de kaart van Eindhoven en omstreken. Het dorp
is er eigenlijk alleen maar om bekend dat er zoveel Phillips-bonzen
wonen en omdat opa Dekkers er woonde.
Toen we aankwamen, lag de man in zijn stoel te slapen. We hebben
een goeie drie kwartier voor de deur staan wachten en toen bleek-ie
wakker. Hij was inderdaad sterk achteruit gegaan: zijn ademhaling kwam
raspend, hij zweette, zijn handen fladderden onrustig over de plaid die
hij over zijn knieen had geslagen en het was de eerste keer in mijn
herinnering dat hij in pyama zat en zich niet netjes had aangekleed. En
verder was-ie vooral klein. Enorm klein, weggetrokken en mager.
Ik bracht hem naar het toilet en Vera en ik installeerden hem en
werden prompt om allerlei klusjes gestuurd. Glaasje water halen, kussen
rechtleggen, waar is de afstandsbediening? Het ging duidelijk niet goed
met 'm. Een gesprek voeren was eigenlijk vrijwel onmogelijk, al was het
maar omdat hij stokdoof was.
Toen kwam mijn oom -de oudste broer van mijn vader binnen- en
hebben we nog even bij elkaar gezeten. Mijn oom wilde ons wel even naar
het station van Eindhoven brengen, en toen we weggingen, stak hij zijn
hand op, glimlachte met zijn overbekende pret-oogjes en zei 'bedankt'.
De volgende morgen om negen uur heeft hij de verpleegster met een smoesje
weggestuurd -mijn tante lag in de kamer ernaast te slapen- en is doodgegaan.
Op zich is het raar dat-ie er niet meer is. Ik zag 'm niet vaak,
maar ik was vrij dol op de man die op zijn negentigste nog enorm spits uit
de hoek kon komen en erg fel was als zijn klub (PSV, wat verwacht je anders
van een man die zijn hele arbeidsleven bij Phillips heeft gewerkt?) het
eens wat minder deed.
Via mijn ouders heb ik wat spulletjes gekregen: een 'gedroogde
kop' van een van die koppensnellersstammen van zuid-amerika, gemaakt van Was
(Vera vind het ding doodeng-hij heeft van die dichtgenaaide lippen).
Heeft-ie blijkbaar van een van zijn reizen meegenomen. Een aarden maskertje
uit Venezuela, een benzineaansteker van Phillips en een verzilverd beeldje
van het wereldnatuurfonds, voorstellende een orang-oetang met jong. Dat
beeldje staat nu op mijn computer.
Volgens mij wordt het tijd om eens een memoriam in elkaar te draaien.
Als ik eens tijd heb, doe ik dat wel eens.
Gijs
_
Gijs Dekkers G.J.M.DEKKERS@KUB.NL
*** such is life (and it gets sucher every day) ***