Subject: meer pathos From: rh@knoware.nl (Hiram) Date: 1997/12/11 Message-ID: <1d13jra.1g0xges1r9lkl8N@boompie-ppp6.knoware.nl> Organization: Some. Newsgroups: nl.eeuwig.septemberOp een brug een meisje zien staan dat haar handen stug in de zakken van haar jas houdt, boos over het water kijkt en met één voet tegen de brug schopt, regelmatig, een grote onverzettelijke metalen brug, en dat je nog kent van jaren geleden, toen je met haar hebt gevreeën tien weken; of haar weer ontmoeten als je zonder opkijken iets bestelt bij een serveerster die zich netjes naast je opstelt in een gloednieuw grand café en pas na de eerste paar woorden te hebben uitgesproken kijk je haar ook aan en herken je haar. Ze is nog dezelfde, ze heeft dezelfde ogen en dezelfde mond, ze kijkt je aan en herkent je, misschien zie je razendsnel door haar ogen en door haar mond de mimiek van een liefde schieten, een onwillekeurige fysieke herinnering, waarna zij zich herstelt (je eigen gezicht zie je niet) en zegt: "Hee!" of je naam uitspreekt, verwonderd en een beetje afwijzend, omdat je ineens haar leven weer inloopt, zonder waarschuwing.
En je herinnert je de laatste ruzie of de laatste nacht, en de ochtend daarop, toen ze wegging, of jij ging weg, dingetjes meegenomen in een grote tas, en een droevige blik nog aan elkaar getoond, eventjes, voor de deur in het slot valt, niet onder de indruk, dezelfde stomme deur met zijn bekende geluid, dat nu alleen iets treiteriger klinkt. En jij, spilzieke dwaas, verbrandt heel dramatisch allerlei schepen terwijl je verder en verder weg loopt, tientallen mensen ontwijkend als een geoefend stadsbewoner, mensen die niets begrijpen en een inhoudsloos leven hebben; nee, dan jij, jij hebt passie en je lijdt. Je drinkt in kroegjes waar niemand ooit geweest is, waar je nooit met iemand bent geweest, niet met haar tenminste, en je denkt aan haar woorden en aan haar ogen en aan haar lichaam, dan ergens anders is, beweegt of al slaapt of beweegt in haar slaap, en je houdt van haar, goddomme.
Nu staat ze op die brug waar jij overheen wilt, het lot duwt je in de rug en lacht zachtjes, je schoenen maken herrie, nieuwe schoenen met leren zolen op de metalen brug, en ze heeft honderd keer niet opgekeken als ze iemand hoorde aankomen, maar deze keer kijkt ze wel, misschien kent ze nog het ritme van je stappen, en ze kijkt je aan en ze herkent je. Deze keer zeg jij als eerste iets: "Hee, .., wat sta jij hier?", of iets anders dat altijd fout is maar daarom nog juist wel kan, en ze glimlacht, nog mooier is ze dan toen ze 20 was, haalt haar rechterhand uit haar jaszak en en biedt je die, je schudt haar die hand en ze zegt: "Ik sta boos te wezen" en je weet meteen weer waarom je haar liefhad, en je twijfelt al aan de verleden tijd van 'liefhad'.Hiram -- 't Is dat.