Capablanca? en het avontuur met de Boze Drukwerkfee; een sprookje voor jong & oud

Pien

   
From: pien@xs4all.nl ()
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Subject: Capablanca? en het avontuur met de Boze Drukwerkfee; een sprookje voor jong & oud
Date: Fri, 4 Oct 1996 17:08:44 +0100
Organization: Spoken Against You
Message-ID: <53392g$od3@news.xs4all.nl>

Er was eens een groepje jongens en meisjes dat niets liever deed dan
zingen, springen en dansen. En omdat ze het zo prachtig mooi konden, 
kreeg iedereen die het hoorde een brok in de keel. De hele Rozenvallei
(waar ze woonden) hield van hen, en liet geen kans voorbij gaan om dat
te laten merken. Het bakkertje gaf hen elke dag heerlijk vers brood, 
helemaal gratis en voor niks, bij het melkboertje mochten ze zoveel
glaasjes leegdrinken als ze wilden - het enige wat ze er voor terug 
hoefden te doen was een liedje zingen of een dansje maken. En dat
deden ze natuurlijk maar al te graag.

Op een dag zat het groepje in hun boomhut een beetje uit te blazen van
al dat springen en dat dansen. Ze waren maar in die boomhut gaan wonen
omdat er anders de hele dag aan de deur geklopt werd door mensen die 
een liedje wilden horen, of een dansje zien. En soms wil je ook
weleens een kruikje bier drinken, of een boterham eten, of een dutje
doen - hoe graag je ook zingt, springt en danst. Ook nu weer stonden
er een heleboel mensen te roepen om al dat moois, maar ze konden
tenminste niet bij de voordeur komen. Dat scheelde alvast iets.
"Pfoeh!" zuchtte een van de meisjes, "ik ben doodop, willen jullie dat
geloven?" De anderen keken haar aan en knikten bedroefd. "Wij ook,"
zei er een, "maar de mensen zijn allemaal zo ontzettend lief voor ons,
dan kunnen we ze toch niet teleurstellen?" Het groepje knikte
bedroefd: niemand wilde die aardige mensen uit de Rozenvallei
teleurstellen. En toen, ineens, sprong een van hen overeind: "Ik heb
een idee!"

Hij vertelde over een tovenaar, een paar dorpjes verderop, die
allerlei geheimzinnige apparaten had waarmee je geluid op een ding kon
zetten. En daar hoefde je dan maar aan te draaien om de muziek weer te
horen. "Ik weet ook niet hoe het werkt, hoor", ging hij verder, "maar
dat het werkt weet ik zeker, want ik heb het zelf gezien." Iedereen
was meteen weer vrolijk: "Jaaa!" riepen ze in koor, "dat gaan we
doen!". En ze sprongen op en maakten hand in hand een rondedansje.
Toen sprongen ze in de geitenkar en reden zo snel als ze konden naar
het huisje van de tovenaar.
  
Die was niet alleen reuze aardig, maar je kon ook nog eens enorm met
hem lachen en hij was razend handig. Dus ze schoten lekker op en
hadden plezier voor tien. Het feest kwam helemaal goed op gang toen
twee elfjes mee gingen doen met een altviool en een dwarsfluit. Ach,
wat klonk het allemaal mooi! Ze besloten een boekje bij het schijfje
te doen, zodat de mensen konden zien wie er allemaal hadden mee gedaan
en hoeveel pret ze hadden gehad. En zodat ze ook wat te lezen hadden
onder het luisteren. Iedereen was erg gelukkig, buiten de scheen de
zon en er leek niets meer mis te kunnen gaan. 'Leek', zeg ik, want de
Boze Drukwerkfee had van de plannen gehoord en vond het allemaal maar
niks. Ze moest er niet aan denken dat straks het hele land, en
misschien wel de hele wereld, net zo vrolijk zou worden als de mensen 
in de Rozenvallei. Want mensen die dansen, werken niet en de krant
lezen ze ook bijna nooit meer omdat er toch alleen maar nare dingen in
staan. Dus zou de Boze Drukwerkfee zonder werk komen te zitten en dat
mocht niet gebeuren, vond ze. Ze trok haar jas aan, startte haar
bezemsteel en ging op pad.

Nu moet je weten dat de Boze Drukwerkfee een nichtje had dat bij de 
drukkerij werkte. Die had wel oren naar de plannetjes van haar tante,
al was het alleen maar omdat het groepje dan misschien wel nog meer
geld zouden betalen dan ze al deden. En dan kreeg zij misschien wat
extra's van de baas zodat ze eindelijk die nieuwe snorfiets kon kopen
waar ze zo verkikkerd op was geraakt. Maar daar trapte het groepje
mooi niet in: "We eten nog liever al die boekjes op, dan dat we jou
een cent extra geven!" riepen de jongens en meisjes in koor, en renden
woedend de deur uit. Drukkers genoeg, dachten ze toen nog - maar ze
wisten niet dat de Boze Drukwerkfee zowat overal familie had zitten.
Overal ging het wel ergens om mis, en ze werden helemaal wanhopig.
Want het schijfje was al lang klaar, en de mensen werden erg
verdrietig omdat ze er nog steeds niet naar konden luisteren.

Zo kon het niet langer doorgaan, vonden de jongens en de meisjes. Die
Boze Drukwerkfee kon wat hen betreft het dak op, ze zouden gewoon net
zo lang zoeken totdat ze een drukker hadden gevonden die geen familie 
van haar was. Want de mensen in de Rozenvallei zouden het vast niet
erg vinden om nog even op het boekje te moeten wachten, als ze het 
schijfje vast maar hadden zodat ze weer konden zingen, springen en 
dansen. En dat was ook zo: want toen de slingers waren opgehangen en
de kruikjes met bier waren gevuld, begon er een feest dat nog dagen
door ging. Niet alleen in de Rozenvallei, maar op heel wat andere
plekjes van de wereld.

De Boze Drukwerkfee was woedend toen ze dat hoorde: al haar werk voor
niets! Maar dat zou de mensen van de Rozenvallei een rotzorg zijn.
Want zij hadden nu de muziekjes, en dus leefden ze nog lang en
gelukkig.


[met dank aan Max]