Dit is de man....

Richard Carels


From: richard@fwi.uva.nl (Richard Carels)
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Subject: Re: Dit is de man.......
Date: Wed, 9 Oct 1996 10:58:55 +0200
Organization: University of Amsterdam/WINS
Message-ID: <19961009105855417288@mac-richard.fwi.uva.nl>

> Verder zat de tas vol met glaswerk wat ik uit de kartonnen doos had
> gehaald. Alles wat nog restte van mijn oma. Een paar porceleinen
> bordjes, een paar wijn- en borrelglaasjes, en drie bierglazen. Toen ik
> die uitpakte, uit die verweerde kartonnen doos, was ik weer 25 jaar
> terug. Ik was weer in het cafe in Holthe. Net met mijn hoofd boven de
> tap uitkijkend. De metalen afwaterbak rechts. Het toneeltje in de
> achterzaal. De rood gebloemde dikpolige kleedjes, stinkend van de
> sigarette en sigarenrook op de tafeltjes.

Ik heb nog een klok van mijn grootvader. Toen hij overleden was hebben
mijn moeder en tante de inboedel uitgezocht en voor het zwaardere werk
heb ik wat hand- en spandiensten verricht. Zoals in de gang het
hoogpolig tapijt van de vloer afrukken. Altijd hebben we ons afgevraagd
waarom zij toch dat lelijke hoogpolige tapijt over die marmeren vloer
hadden laten plakken. Nu was het al jaren oud, lelijker dan ooit, vies
en bijna versleten. Zwetend van inspanning en door het warme weer
stonden we samen dat spul er af te scheuren. Opgerold en buiten bij het
vuilnis gelegd. Toen weer binnen naar het prachtige marmer (met langs de
randen nog wat lijmresten) gekeken. Ja, zo was het in mijn jeugd (en ook
in mijn moeders jeugd). Zo hoorde het. Nu konden we met een gerust hart
potentiele kopers ontvangen. Toch gaat het me nog altijd aan het hart
als ik over de Weteringschans fiets: het is nu al voor de tweede keer
verkocht. En dit huis was een bindend element in onze familie: bij wijze
van een soort traditie gingen mijn moeder en tante altijd op
zondagmiddag er op bezoek, en dat is heel lang nog zo gebleven, eerst
met hun aanhang, later ook met de kinderen, dan met de aanhang van de
kinderen. De kinderen van de kinderen hebben het niet meer meegemaakt.
Sinds dat huis weg is zie ik mijn nichtje eigenlijk alleen nog op
verjaardagen, mijn neef ook nog als hij met allerhande martelwerktuigen
in mijn mond rondpoert en naar de familie vraagt en als echte tandarts
het antwoord: "KGGnou, kggggt kggwl kgggd" verstaat en begrijpt.
Dat huis was meer dan alleen de woning van opa...

Oh ja, die klok... Toen ik daar hielp opruimen hoorde ik in de serre een
klok tikken. Verbazend: opa had een geweldige hekel aan tikkende
klokken. Zelfs een polshorloge op zijn nachtkastje maakte al te veel
lawaai om bij te kunnen slapen. Toen ik op het gehoor probeerde het ding
te vinden begon hij drie uur te slaan. Zo'n mooie, lage, diepe slag had
ik nog nooit gehoord! Ik vond een aardige houten vierkante klok met een
mooie bronzen wijzerplaat. Die moest en zou ik hebben. Ik vroeg mijn
moeder ernaar. Zij wist te vertellen dat het een huwelijkscadeau (1925
of zo) was. In het begin stond hij nog op de schoorsteenmantel, maar
verdween al snel. Mijn moeder had hem in een kast gevonden en weer
opgewonden en op slag gebracht om zijn geluid nog eens te horen. Hij
staat nu al jaren in mijn slaapkamer en ik geniet er dagelijks van,
vooral als het twaalf uur is...

RC.

-- 
Richard Carels                    e-mail: richard@fwi.uva.nl
Universiteit van Amsterdam        WWW: http://www.fwi.uva.nl/~richard/
Faculteit WINS                    tel.:  +3120 5257504
Kruislaan 403, 1098 SJ Amsterdam  FAX.:  +3120 5257490