fatal attraction

Slartibartfast

From: s.lartibartfast@inter.nl.net (Slartibartfast)
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Subject: fatal atraction
Date: Fri, 20 Feb 1998 22:05:06 GMT
Organization: The Maximegalon Institute for Slowly and Painfully investigating the surprisingly obvious
Message-ID: <34ede50f.3269150@news.kijfhoek.nl.net>

Tineke was 35, gescheiden, had een dochtertje van 10, en woonde in de
zomer van '96 tegenover het garagebedrijfje van mijn oom Henk.

Oom Henk had een klein probleem dat jaar, z'n eenmansbedrijfje
marcheerde niet al te best omdat hij met z'n gezondheid sukkelde.
Goede raad was duur, en iemand die tijdelijk het werk kon doen,
onbetaalbaar. En ach, ik had nog een flink aantal snipperdagen, en had
vroeger wel vaker 'geklust' bij 'm, dus wat doe je dan?
Ik nam mijn dagen op, en trok ten strijde tegen haperende dynamo's,
onwillige ontstekingsmechanismen, en verlopen olie, onder het niet
aflatende commentaar van ome Henk, die, met een stevige bolknak in z'n
hoofd, gezeten op zijn favoriete stoel, de regie op zich nam.

Het was een mooie zomer, en de deuren van de garage stonden dan ook de
gehele dag wijd open. Nu had mijn oom naast die voor sigaren, nog een
tweede passie. Vrouwen. Klein, groot, dik of dun, mooi of lelijk, het
maakte niet uit, hij _moest_ iedere vrouw die langskwam groeten, en,
als ze dan reageerden, wist hij altijd wel een praatje aan te knopen.

Zo kwam het dus, dat ik Tineke leerde kennen. Er was duidelijk vanaf
het eerste moment een zekere aantrekkingskracht tussen ons, en oom
Henk, ook niet blind, moedigde ons beiden soms subtiel, soms wat
nadrukkelijker, aan.
Maar ja, Tineke had al een relatie met ene Hans. Uit de verhalen die
Tineke me vertelde, werd me al snel duidelijk dat Hans niet helemaal
de ideale partner was. Maar dat zou ze wel veranderen, zei ze
manmoedig. Dat Hans weleens losse handjes had, en weleens teveel
dronk, en dan bijzonder agressief werd, ach, als ze samen zouden gaan
wonen zou dat we meevallen, hij had het tenslotte ook niet
gemakkelijk, nadat zijn vrouw, die op jonge leeftijd gestorven was,
hem achter had gelaten met een geestelijk gehandicapt zoontje.
Voorzichtige waarschuwingen aan Tineke, dat zulk gedrag zelden
veranderd, werden zorgeloos in de wind geslagen.

In december '96 hing ze huilend aan de telefoon. Hij had haar
geslagen, en ze zat nu weer in haar eigen huis tegenover de garage.
Nachten hebben we gepraat, over het feit dat ze altijd weer de
verkeerde mannen uitkoos, en dat ze zo bang was dat haar dochtertje er
schade van zou ondervinden.
Groot was dan ook mijn verbazing, toen ze, enkele dagen later, weer
terug ging naar Hans.
Daarna werd het stil.
Tot vorige week dan. Ze belde me op met de mededeling dat ze op 't
punt stond naar een blijf-van-m'n-lijf-huis te gaan, aangezien Hansje
wel erg vervelend werd. Maar het was een beslissing die haar wel erg
moeilijk viel, omdat het vooral voor haar dochtertje moeilijk zou
worden, maar ook omdat er dan niemand zou zijn om voor Hans zijn
zoontje te zorgen, aangezien Hans een baantje had, tegenwoordig.
Ze durfde ook niet naar haar eigen huis terug, uit angst dat ze daar
geen leven zou hebben.
Na hier een uurtje over nagedacht te hebben, zag ik maar 1 oplossing,
ik zou een paar maanden bij haar intrekken, om zodoende te voorkomen
dat hij haar lastig kon vallen. Tineke ging akkoord, alleen moest ze
nog wel even regelen dat het gas en licht weer werd aangesloten in
haar oude huis. Ook moest ze nog naar het ziekenhuis voor een kleine
ingreep, dus met een paar weken zou het zover zijn.

Afgelopen dinsdag had ik echter een wrak aan de telefoon, die op het
punt stond onmiddellijk te vertrekken, waar naartoe, geen idee. Het
ging mis, goed mis. Het GEB wilde niet eerder opnieuw aansluiten, voor
de openstaande rekeningen waren betaald. Dus haar eigen woning was
niet bewoonbaar, en ze wist niet hoe ze dit op moest lossen. 
Na een uurtje of vier bellen met allerhande instanties bleek dat de
situatie niet onoplosbaar was, maar wel iets meer tijd nodig had.
Tijd. Waar haal je 't vandaan in zo'n situatie? Ik ben haar maar gaan
halen, en haar bezittingen overgebracht naar haar huis, dochtertje
opgevangen, Hans, die een uurtje later al aan de deur stond, de
toegang ontzegd, en moeder en kind in m'n veel te kleine flatje
ondergebracht voor de nacht.
Daar vertelde ze verhalen die je hoofd doen tollen. Ze was al bezig
geweest Hans uit de ouderlijke macht te laten zetten, aangezien hij
het gehandicapte zoontje ook mishandelde.
De volgende dag moest ik weer gaan werken, en zij zou haar huis alvast
een beetje bewoonbaarder gaan maken.
Toen ik haar 's-middags weer op ging halen, kreeg ik van m'n oom te
horen dat ze zich weer verzoend had met Hans.
Gisteren en vandaag heb ik aan niets anders kunnen denken. Hoe bestaat
dit? Wat bezielt iemand om terug te gaan naar zo'n klootzak?

Na de eerste reactie van verwarring, bezorgdheid en verontwaardiging
ben ik, tot mijn eigen verbazing, licht geamuseerd door het hoge
absurdisme van de situatie.
Het enige waar ik geen vrede mee kan hebben, is het lot van het
dochtertje, dat dolblij was, dinsdag.
De eerstvolgende keer dat ik iemand een slechte jeugd als excuus hoor
aanvoeren, ben ik geneigd het te geloven, en te vergeven. Als je jeugd
er zo uitziet, kan het nooit meer goedkomen, ben ik bang.

Life's a funny old game, isn't it?


stop making sense!

Daffy Duck for president!

Slartibartfast.