vallende sterre

sterre

From: sterre@xs4all.nl (sterre)
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Subject: vallende sterre
Date: Sat, 8 Nov 1997 23:59:45 +0100
Organization: the dark side
Message-ID: <19971108235945289038@asd14-09.dial.xs4all.nl>

Het is best ver, van het vijfde treetje van boven naar beneden. Het
duurt ook tamelijk lang, in elk geval lang genoeg om dingen te denken
als: "Zo met het hoofd naar beneden, dat zal vast _erg_ fout gaan", en
"Oioi, wat zullen de buren wel niet denken van al dat kabaal en zullen
ze me wel netjes opruimen, nadien".  Mijn hoofd landde het eerst, en ik
was eigenlijk vooral verbaasd dat het denken erna gewoon doorging. Het
leek me dat ik nu immers dood was.

Heel voorzichtig testte ik mijn overige lichaamsdelen. Vingers: check -
handen: check - armen: check. Mijn benen liet ik nog maar even liggen -
ze lagen in een ingewikkelde bocht ergens achter me. Ik tilde eerst mijn
hoofd maar eens op, en zowaar - dat ging. Zonder sporen van misselijk of
duizelig. En verdraaid, ik kon nog staan ook. 

De taxichauffeur (due to een alleraardigste woensdagnacht bij Vlammetje
verkeerde mijn fiets dus elders) keek me wat meewarig-argwanend aan,
want ik was nogal wazig  en bleek en danig in de war. Ik overwoog nog me
linea recta naar het hospitaal te laten vervoeren, maar aangezien ik
redelijk bij m'n positieven bleef en niet misselijk of duizelig werd,
ben ik maar gewoon naar Karin gegaan. Maar na 15 minuten haar huilbui
vastgehouden te hebben, werd ik toch wel zo hondsberoerd van een
ijzingwekkend snel opkomende pijn in mijn buik (linksbeneden) dat we
*whioewhioe* in de hobbelmobiel naar de EHBO zijn gescheurd. Ik was
scared to death en danig overstuur, want vreesde voor gescheurde milten
en dergelijke zaken meer. 

Karin heeft sprookjes verteld om mijn kop erbij te houden, van
Elzengrauw (sp?) en jurkjes verstopt in een walnotendop en gemaakt van
de zon, de maan en de sterren, maar hoe het afliep dat weet ik niet want
voor het einde was ik aan de beurt.  

Er werd in mijn buik geduwd en geprikt en ik heb ze bijna geslagen, zo'n
zeer dat het deed. Van schrik hadden mijn bloedvaten zich verstopt, en
het infuusnaaldje moest dus drie keer over. Het was er heel niet leuk -
men laat er de deuren gewoon open staan als men daar gans ontkleed ligt
en de artsmeneer was ontstemd door mijn cynisch-opgewekte "Ha,
_lekker_!" op zijn mededeling dat hij een vaginaal en rectaal touchÈ
ging uitvoeren. 

De uitslag van alle onderzoeken was goed, en er werd gezegd dat het vrij
onwaarschijnlijk was dat er werkelijk iets dramatisch aan de hand was -
mijn naam was ook al van de OK-lijst geveegd, en ik voelde me, na een
lichte pijnstiller, al veel beter. Volgens het protocol dient men dan
toch een nachtje ter observatie te blijven voor het geval van je weet
maar nooit, en om te voorkomen dat de damesheren medici een proces aan
hun broek krijgen wegens nalatigheid. 

Ik heb even zitten piekeren wat ik zou doen. Het bed was al in
gereedheid gebracht, maar ik besloot toch met Karin mee naar huis te
gaan. Ik wou liever niet allenig in een kaal metalen ziekenhuisbed met
reutelende zieken om mij heen. Daarenbovendien was het al drie uur 's
nachts - het zou mij, slome onverzekerde,  ettelijke honderden guldens
gaan kosten, vijf uur ziekenhuisbed met ontbijt, en dan ook nog iemand
die elk uur even in je zij komt prikken om te kijken of je niet stiekum
aan het doodgaan bent. Het kwam me op een preek te staan van artsmeneer,
zustermevrouw en prikmeneer, maar uiteindelijk kwamen dan de papieren op
tafel: "tegen medisch advies weggelopen uit het hospitaal", in tweevoud
te tekenen.

Toen in Ka's hobbelmobiel naar huis - en vervolgens 10 uur achterelkaar
doorgeslapen. 
 
Nu de pijn in mijn buik begint te wennen, ontdek ik hoeveel  _meer_ er
zeer doet. En dood- en doodmoe, dat ben ik ook. Ik deed vanmorgen een
poging om een pak melk te halen - als een oude vrouw strompelde ik  de
500 meter heen en terug, voorzichtig schuifelend en steunzoekend tegen
de gevels. Ik kwam buiten adem terug en besloot dat maar even niet meer
te doen. 

Aan de buitenkant heb ik alleen een hele grote blauwe plek met in het
midden een natplakkerige schaafwond.  En een bult op mijn hoofd. 

Poepen en lachen en huilen doet me zeer.
 
dagdag, sterre (maar mijn laptop doet het nog)

-- 
Unfortunately, no one is listening to keystrokes at the moment.
You might as well stop typing.