From: sterre@xs4all.nl (sterre) Newsgroups: nl.eeuwig.september Subject: Re: de score Date: Wed, 23 Jul 1997 01:59:42 +0200 Organization: the dark side Message-ID: <sterre-2307970159420001@asd07-03.dial.xs4all.nl> X-XS4ALL-Date: Wed, 23 Jul 1997 01:56:35 CESTpien@xs4all.nl (Pien) wrote:
> sterre <sterre@xs4all.nl>: > > > En daar drijft het nog steeds. Hulpeloos. Kutmatroos. > > oboii, mag ik eenmaal de happy ending? > Especialimenti voor pien a very happy ending:
Terwijl het kommaatje daar nog zo half bewusteloos in de wijde oceanen droof, bekroop het lichtmatroosje toch een onmetelijk gevoel van oneindige jammer. Daarenbovendien stonden de mede- drenkelingen in zijn reddingsbootje hem in het geheel niet aan. Ze roken uiterst merkwaardig, bijvoorbeeld, en hij had de blikken al wel zien gaan, naar zijn gespierde tors - het was overduidelijk waarheen zij dachten, zo nu de honger naderde. Er was er zelfs al één, die aan zijn rechterschouder had weten te likken.
Hij had een plekje in zijn hart, merkte hij, voor de geloosde interpunctie. En rond dat plekje, ter hoogte van zijn linkerborstzak, zaten zelfs nog de klamvochtige plekken van de tranen die het arme kommaatje had vergoten. Met prikkende ogen bevoelde het matroosje zijn bloesje. Het matroosje bedacht zich een, twee malen, en sprong toen vastberaden overboord. "Komma'ar! Komma'ar!" klonk het in de droeve nacht. De gieken, de ra's en de gebroken stagen knalden het matroosje telkenmale tegen de kop, maar hij had een harde, en liet zich door geen kraaiennest weerhouden. Dapper schoolslagde hij de donkere oceanen over, op zoek naar de verloren interpunctie.
Maar dan plots! Daar vond hij zhem. Een twee drie keer verscheen nog het miezerig staartje daar juist boven de waterspiegel, alvorens het voorgoed de diepste diepten zou gaan verkennen. Het matroosje brulde de longen uit zijn ferme tors, en zowaar, een vierde maal dook het staartje op.
Hij reddingszwemslagde het verzopen kommaatje naar het dichtsbijzijnde onbewoonde eiland, alwaar zij tesaam vreselijk gelukkig werden. Het kommaatje groeide op tot een volwaardig Vraagteken, maar vragen, ach, die waren er nauwelijks meer. De kokosnoten klapperden als vanzelf uit de bomen en af en toe voer er een schip vol lichtmatrozen voorbij, waarheen zij dan tesaam genoeglijk zwaaiden. En in de diepe, duistere tropennacht kon men de lichtmatroos zwoel fluisteren horen: "Komma'ar, Komma'ar, Komma'ar dan". Waarop de Komma luidkeels schreeuwde: " Ja, ik kom!".
dagdag,sterre (u vraagt, wij frommelen)
-- .nosig