De scheiding

ace

   
From: ace@xs4all.nl (ace)
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Subject: De scheiding
Date: Sun, 20 Oct 1996 23:32:53 +0200
Organization: Every Day A New Suit
Message-ID: <19961020233253325391@mas02-07.dial.xs4all.nl>

                                                                Voor P.

    Toen ze zich eenmaal realiseerde wat het nou toch was met haar, viel
alles op zijn plaats.  De onrust, de zoektocht, het gevoel mee te reizen
op de schouder van een ander. En toen ze de radicale consequenties trok,
en zich liet scheiden van die man, die steeds voor iedereen het zicht op
haar persoonlijkheid ontnomen had, toen was daar wel verdriet vanwege
het verlies, maar het gevoel van bevrijding overheerste. Eindelijk sprak
men niet meer als vanzelfsprekend hem aan, maar haar. Alsof ze tot dan
toe niet bestaan had, alsof ze onzichtbaar was geweest. Alsof ze met een
masker had rondgelopen, wat iedereen misleid had.  _Hier_ ben ik, hier!
Gaaf, heel, vrij.

    Met de scheiding verloor ze veel van zijn vrienden.  Lang niet
iedereen begreep haar beslissing, en hoewel ze hen moeilijk kon
verwijten wat ze zelf ook niet had geweten, deed het toch zeer te
beseffen dat het hun blijkbaar nooit om haar was gegaan, maar om hem.
Of misschien was het radicale van haar besluit hen simpelweg te veel.
Verdrietig bleef het, de prijs die ze moest betalen was hoog.

En daarbij bleef het niet.

    Ze vond andere vrienden, mensen die haar niet anders kenden dan
zoals ze nu was, zoals ze werkelijk was.  Mooie vriendschappen waren
dat, en het bevestigde haar in haar overtuiging dat haar besluit een
goed besluit was geweest. Ze genoot van haar nieuwe persoonlijkheid,
voor het eerst kon ze de uitbundige, gekke meid zijn die ze nooit had
kunnen zijn, voor het eerst was ze naar adem snakkend gelukkig, tot
tranen toe tevreden.

    Maar brood op de plank bracht dat niet.  Nooit had ze beseft hoe
feministisch ze in feite was---hoe hard het nodig was, vooral.  Een
klusje hier, ja, een opdracht daar, vooruit, net genoeg om de hoop
levend te houden, maar nooit een echte klus, een vaste baan, iets dat
recht deed aan haar talenten.  Het putte haar uit te blijven geloven aan
haar kunnen, vast te houden aan haar oude zelfbeeld, aan deze peiler
onder haar zelfvertrouwen.  Afhankelijk te moeten zijn van anderen
haatte ze, en het vrat aan haar.

    En toch bleef daar het gevoel dat ze niet anders had gekund, dat ze
gestikt zou zijn als alles bij het oude was gebleven, en ze besefte meer
en meer dat er eigenlijk nooit sprake was geweest van een keuze.  Voor
het eerst kon ze kwaad worden op haar lot, want wat voor keuze was het,
te moeten kiezen tussen tegen de muren op vliegen en gek worden, of
bestaan van fooien en tegen de muren op vliegen?  Goed, zelfrespect had
ze ermee gewonnen, maar wat hielp haar dat?  Ze ervoer nu haarzuiver
hoeveel meer ze zou kunnen als ze de kans maar kreeg, en dat gevoel
schrijnde diep.  Was ze maar dom geboren, ongecompliceerd, met geen
andere zorgen dan wat ze de volgende dag moest dragen, en of ze wel
terug mocht glimlachen naar de melkboer.


    Zo zat ze in het cafe achter een kop koffie, naar buiten starend, en
zich afvragend hoe het verder moest.  En zo trof hij haar aan.  Ze
merkte hem eerst niet op, niet tot ze voelde hoe hij naar haar staarde.
En toen herkende ze hem meteen.  Hij was ver en vreemd, maar o zo
bekend.  Hij was veranderd, al kon ze niet precies zeggen hoe.  In elk
geval was alle haat verdwenen die ze voor hem gekoesterd had, hij was
vooral heel erg iemand anders.  Ze stak een hand naar hem uit, en die
drukte hij.  Zwijgend.  Ze keken elkaar een poosje aan.

    "Hoe is het met je?" vroeg ze.
Hij knikte.
    "Wel goed, al dacht ik eerst van niet.  Ik heb veel nagedacht."
Ze begreep het.
    "Hoe is het met jou?"
    "Och," zei ze.  "Ik dacht dat ik je haatte. Ik dacht dat het
allemaal jouw schuld was."
Ze keek hem aan, en drukte even zijn hand, die op tafel lag.
    "En het is goed zo, ik zou niet terug willen.  Niet terug kunnen,
ook."
Hij schudde zijn hoofd.
    "Nee, dat weet ik nu.  We maakten elkaar niet echt gelukkig."
Het bleef even stil.
    "Ik dacht dat er een simpel antwoord was," zei ze.  "En dat is er
niet.  Dat weet ik nu.  Ik dacht dat het genoeg was om van je te
scheiden, om alleen verder te gaan.  Ik dacht dat het genoeg was om mijn
leven zelf in de hand te nemen."

Hij keek haar aan en luisterde.  Dat was nieuw.
    "Dat kon je vroeger niet," zei ze, "luisteren."
Hij glimlachte ook.
    "Ik heb ook wel wat geleerd," zei hij.
Hij pakte zijn lepeltje en roerde in zijn koffie.
    "Hoe gaat het verder?" vroeg hij, "wat doe je?"
Ze dacht even na.
    "Ik vul mijn dagen met mezelf zijn," zei ze. "Ik ben vooral heel erg
mezelf.  En dat is nog verdomde moeilijk."


ace
--
=^^=
(  )~ ____________________________________________ ace <ace@xs4all.nl>