Vanmorgen, toen de wekkerradio begon te kletsen en ik zo langzaamaan wakker werd, sneeuwde het. Zachtjes, en bijna onzichtbaar, maar het sneeuwde. Dat zag de poes ook, die de slaapkamer in kwam wandelen om te zien of er al wat te eten aan zat te komen. Niet, blijkbaar, en dus wandelde hij maar even verder, en ging in de vensterbank naar die dwarrelende stofjes zitten kijken. Van dat vredige sneeuwlicht, novemberschemering, en had de radio niet aangestaan, dan was het een perfecte ochtend geweest.
Maar nee, de radio vertelde dat er regen aankwam, en hagel, en dat het glad was op de wegen, en en en... Dat het gewoon weer een Nederlandse dag zou worden, kortom, met files en aanrijdingen en nieuws en regen en lawaai en politici en weerberichten. Weg vredige novembermorgen, en met weemoed dacht ik terug aan de dagen dat ik nog geen besef had van de kortheid van een ochtend, en bij elke sneeuwbui dacht dat dit voortaan altijd zou duren. Nu was mijn sneeuw allang verpest, en hoewel ik nog even met ingehoude adem uit het raam gekeken heb, waar de overburen ontbeten met de lampen aan, en waar de fietsen uit de donkere schuurtjes gehaald werden, was ie eigenlijk al weg.
Had ik dáár de pest weer over in. Dat kon niet, vond ik. Nee. En ik besloot dat ik er gewoon wèl van ging genieten. Nog even mijn neus buiten de deur gestoken en diep gesnoven, de poezen naar buiten gelaten en spoorzoekertje gespeeld met ze, dromerig wat naar buiten gestaard en mij zonder verwijl aan mijn Sinterklaargedichten gezet.
Keek ik zo-even op - scheen de zon! Niks hagel, niks regen, niks natte sneeuw. Goed, dat witte laagje is weg, maar we hebben er een blauwe lucht voor in de plaats gekregen, en de poes een plekje dat zowel in de zon als bij de kachel ligt. Dat is ook wat waard.
Ik ga er nog maar eens wat beter op oefenen, denk ik, op die wilskracht. Ik weet nog wel een paar alleraardigste toepassingen.
ace
-- =^^= ( )~ _________________________________________ (c) ace <ace@xs4all.nl>