Geen twee poezen zijn hetzelfde, zoveel is wel duidelijk, na dertig jaar ervaring. Jans was een schuchter beest, Lotje was een klaaglijk zeurpietje dat niets heerlijker vond dan kitten spelen en daaraan haar bijnaam Snotje dankte, Hugo is nog steeds de slimste poes die ik ken, Ibis is de mooiste en Kiwi is eigenlijk een betoverde prins, maar Aagje was de oerpoes.
Ik was vijftien of daaromtrent toen we haar en haar snotterige zusje kregen, en ik was gek op haar. Ze was speels en lief, en ook al was ze niet bijzonder mooi, ze heeft toch maar gefigureerd in een kunstproject met zwart en wit dat ik voor school maakte. Ze joeg achter de hond aan en daagde hem uit om zich door hem op te laten jagen, ze ging mee als we de hond uitlieten en ze klom op je schouders als je zong of fluit speelde omdat ze minder gecharmeerd was van gepiep. Het leukste was het om met haar te spelen als ze op het gevlochten stoeltje lag waar wij onze vingers en zij, met voorzichtig ingetrokken nageltjes, haar poten doorheen kon steken. Vaak lag ze al klaar als we thuiskwamen, ons ondersteboven uitnodigend om te komen spelen, en een deel van de lol was om haar ondersteboven op te tillen en haar als een stokvis te dragen. Heerlijk vond ze dat, en ze rekte zich dan behaaglijk uit, of liet zich als een bontje om je nek draperen.
Toen gingen we een voor een het huis uit, en zagen we haar minder. Ik adopteerde Hugo, en voor een paar jaar werd dat mijn poes, maar toen ik voor een paar jaar naar het buitenland vertrok en Hugo een pleegmoeder kreeg in mijn zus, werd Aag weer een van mijn poezen. Mijn ouders verhuisden, maar nog steeds lag ze klaar in het gevlochten stoeltje, om beklopt en geaaid te worden. Haar zusje, dat altijd een zwak popje was geweest, stierf een paar jaar terug, maar Aagje zag er tot kort voor het einde uit alsof ze een jonge poes was, en het was maar moeilijk voor te stellen dat ze al zestien was. Haar vel was glad en glanzend als altijd, ze klom nog steeds zonder problemen de bomen in, en gehoor en gezicht waren nooit een probleem.
Tot ze het een paar weken geleden aan haar nieren kreeg, en ziek werd. Ernstig ziek. Onderhuidse vochtinjecties mochten niet baten, medicijnen hadden geen zin meer, en we moesten rekening houden met het ergste. Zondag zouden we ernaartoe, en poes voor het laatst zien.
Dat heeft ze niet gehaald. Ze ligt begraven in de tuin van mijn ouders, op het plekje waar ze 's zomers altijd zo graag placht te liggen. Dit moet dan maar de gedenksteen wezen.
Dag Agie. Dag poes.
ace
-- =^^= ( )~ _________________________________________ (c) ace <ace@xs4all.nl>