Er was eens het Grote Kreupelhout

Gijs Dekkers

   
From: gdekkers@kub.nl
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Subject: Er was eens het Grote Kreupelhout
Date: Fri, 4 Oct 1996 06:05:19 GMT
Organization: Tilburg University, The Netherlands
Message-ID: <gdekkers.1864.3254A91F@kub.nl>
Followups: <5332d2$aa6@moe.phil.ruu.nl>

"okee, dat is gelukt", sprak Tuintje de kabouter in zijn baard, "de
inwoners van het Grote Kreupelhout zijn door mijn listige opmerkingen
in slaap gesust. Nu is het tijd voor de volgende stap in de richting 
van de totale wereldheerschappij". Op een drafje liep Tuintje in de 
richting van de grote boom tussen wiens wortels hij zijn huisje had. 
Het huisje zelf was volledig onzichtbaar voor diegene die niet exact 
wist hoe kaboutertjes hun huis plegen te verstoppen. En zelfs voor die 
ingewijden vergde het nog heel wat ervaring om de draaiende schotelantenne
met de benzinegenerator in het kreupelhout te ontdekken. Schichtig om 
zich heenkijkend verdween Tuintje de Kabouter onder de takken 
van de grote boom. Met een geroutineerde beweging griste hij een lantarentje
van de muur en verdween in het gangenstelsel wat zich onder het Grote 
Kreupelhout uitstrekte. Zonder op of om te kijken liep Tuintje door, 
ondertussen in zichzelf mompelend. In het licht van de lantaren was te 
zien dat zijn gezichtje zich vertrok door het intense nadenken. Nou had 
Tuintje ook heel wat om over na te denken. Immers, door de loslippigheid 
van Gerrit de Cavia was heel het plan bijna in het water gevallen. Hij 
werd _nog_ boos als hij eraan terugdacht hoe Gerrit luidkeels over het plan 
om de wereld te veroveren had staan praten, die ene keer dat ze samen op 
het terras voor de Kreupelkroeg aan hum glaasjes eikeltjeswijn zaten te 
lurken. "we moeten naar fase twee van ons plan om de wereld te veroveren"
had Gerrit zo hard tegen Tuintje gezegd dat deze wel gedwongen was geweest 
om te ontkennen dat hij uberhaupt de wereld wilde veroveren. Onbewust van 
het feit dat hij hardop sprak, zei Tuintje tegen zichzelf "die stomme cavia 
zal ik goed in de gaten moeten houden. Een aardig dier en zeer nuttig voor 
de uitvoering van het plan, maar ik zal hem in hoofdletters aan het verstand 
moeten peuteren dat uiterste geheimhouding cruciaal is voor het proces wat 
zich nu in een zeer precair stadium bevindt". Bijna had hij er "helendal 
nog wel zo tamelijk" bijgezegd, maar hij hield zich nog net op tijd in. 

Aan het einde van de gang duwde Tuintje een houten deurtje open en een 
enorme herrie, vermengd met de geur van Sjokolademelk, kwam hem tegemoet. 
Binnen was het een kakafonie van stampende machines, flikkerende 
controlelampjes en overal stonden houten vaten tegen de muren opgestapeld. 
De zoet-zware geur van Sjokola hing als een deken over alles heen. "tja, 
dat kan ik nou ook wel weggooien" gromde Tuintje gemelijk. "niemand wil nog
iets van mijn Sjokolademelk weten, hoewel het prima Sjokolademelk is. Ik zal
iets anders moeten verzinnen. In ieder geval moet ik zo snel mogelijk van 
al deze Sjokolademelk af, want dit schiet natuurlijk niet op. Misschien kan
ik het exporteren naar Groningen. Het schijnt nogal goed te zijn voor de groei. 
Maar nu moet ik me concentreren op de volgende stap in de richting van 
totale wereldheerschappij". Deze gedachte stemde hem weer vrolijk en duivels
lachend liep hij in de richting van een enorme tekentafel. Met een potlood 
in zijn hand en de ander tussen zijn linkeroor en de kaboutermuts geklemd, 
begon hij met zijn tong uit zijn mond te tekenen. Op het grote papier 
verschenen langzaam de contouren van een Plan. Het Plan - met een hoofdletter.
Na een uurtje ingespannen werken wiste Tuintje het zweet van zijn
voorhoofd en keek tevreden naar het resultaat. "dit was het Plan" wist hij 
intuitief. Dit zou zeker tot de uiteindelijke wereldheerschappij leiden. Dit 
kon gewoon niet falen.

Terwijl Tuintje grinnikend naar de kast liep om zichzelf te trakteren op een 
goed glas bramenwijn, zat Gerrit in de Kreupelkroeg wat onwennig om zich heen 
te kijken. Waar zou Tuintje de Kabouter toch zijn? Nadat hij luidkeels had 
ontkend ooit met het idee van de wereld te willen overheersen te hebben 
gespeeld - iets wat Gerrit nog steeds niet begreep- was hij vrij snel verdwenen.
Gerrit kon het allemaal niet zo goed meer volgen en knabbelde peinzend aan 
een pinda. Hij wist dat Tuintje de slimste van hun tweetjes was, maar waarom
zou hij zo ineens zonder waarschuwing het plan om de macht te grijpen hebben
laten varen? Gerrit begreep er niks van. En tot overmaat van ramp bleek
ook nog eens dat de Sjokolademelk op was. Niet dat dat erg was, want tot 
dusver had nog niemand een mok besteld en mocht dat alsnog gebeuren, dan 
zou hij er wel iets op verzinnen. Ineens had hij er genoeg van hier in de 
Kreupelkroeg zijn tijd te zitten verlummelen. Hij moest iets doen, de tijd 
drong. "het eerste is dat ik Tuintje moet zien te vinden" nam Gerrit zichzelf
voor. Soepel -voor zover een cavia soepel is natuurlijk - gleed hij van de 
rode barkruk af en drentelde onopvallend en onopgemerkt in de richting
van de deur. "Ga je er vandoor, Gerrit?" klonk het van verschillende kanten. 
"eh...ja, even. Ik bedenk me net dat ik vergeten ben de deur op slot te doen" 
verzon Gerrit ter plekke. Eenmaal buiten gekomen, waggelde (Cavia's lopen 
niet bepaald vloeiend) hij verassend snel naar het eerste het beste hol in 
de grond en liep de gang in. Net zoals Tuintje kende Gerrit het gangenstelsel
als zijn broekzak (niet dat hij een broekzak had, maar Tuintje wel) en even 
later trok hij bij Tuintje aan de bel. Toen de deur openging begonnen ze 
beiden meteen te praten. "waar was je nou?" "waarom moest jij nou weer over 
die wereldheerschappij beginnen?". En meteen daarna, "ik was hier, kom binnen"
en "tja, wist ik veel: ik dacht dat niemand ons hoorde". Achter elkaar aan 
liepen ze in de richting van de tekentafel. Met een ietwat theatraal gebaar
liet Tuintje Gerrit zien wat hij had bedacht. "Dit is geniaal" mompelde 
Gerrit terwijl hij gedachtenloos een pinda in zijn wangzak stopte. "Dit zullen 
de bewoners van het Grote Kreupelhout nooit doorhebben, voordat wij de macht hebben". 
Tuintje glom van trots om deze complimenten. Terwijl de lantaren lange 
schaduwen tegen de muur wierp, begonnen Tuintje en Gerrit duivels
grinnikend aan de vervolmaking van het Plan...

Ondertussen zaten de andere bewoners van het Grote Kreupelhout nog steeds in 
de kroeg. Het begon al wat frisjes te worden en daarom werd het op het 
terras steeds leger en binnen steeds vrolijker. "waar zouden Tuintje en 
Gerrit uithangen?" werd er gevraagd.

<wordt vervolgt>

 
_

Gijs Dekkers		G.J.M.DEKKERS@KUB.NL
<a> <href=http://stuwww.kub.nl:2080/people/gijs/index.htm>
	*** such is life (and it gets sucher every day) ***