Re: sprookje, dan maar

Hiram

From: Hiram <rh@knoware.nl>
Date: Thu, 25 Jun 1998 15:53:04 +0200
Message-ID: <1d98iml.1cv3orv1s2v32N@dynaisdn-109.knoware.nl>
Subject: Re: sprookje, dan maar
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Organization: Think Ojtrilipiraparabimba.

13

> en voor de drempel stond haar tas, met daarin haar kleren, netjes
> opgevouwen, en de brief, en de rest haar bezittingen. Ze bedacht zich
> geen moment.

Bloot holde Ojtrilipiraparabimba door de gangen, ze gaf zichzelf geen
tijd om zich aan te kleden. Het huis waarin ze zich bevond was
reusachtig groot; de ene gang na de andere rende ze door, langs honderd
deuren die er hetzelfde uitzagen, over trapportalen, langs grote ramen
die uitzicht gaven op een stille tuin, en ze rende maar, rende maar. Ze
kwam nergens. 

Aan het eind van een doodlopende gang liet ze zich op haar hurken
zakken, haar rug tegen de koude muur, en ze snikte. Hoe zou ze ooit de
uitgang vinden? 

Toen ze na een paar minuten opkeek zag ze tegenover zich, hoog aan de
andere muur, een schilderij. Wat een wonderlijke voorstelling! Een wijds
landschap met donkere wolken, een laagstaande zon die daar onderdoor
scheen en de dingen nog net hun kleuren wist te geven, en op de
voorgrond een rijzige man, op de rug gezien, in een donker rijkostuum,
aan zijn voeten een slapende leeuwin. De man moest daar al uren zo
staan, de blik gericht op de horizon.. of nee.. zijn ogen gesloten. 

Ojtrilipiraparabimba besefte ineens weer dat ze naakt was, ze spreidde
onwillekeurig haar benen, keek omlaag naar haar kruis, en weer naar het
schilderij, en terug, en weer, en terug, en weer, heel aandachtig, alsof
ze bezig was een antwoord te vinden, zonder zelfs te weten wat de vraag
was.

[..]

Hiram