Re: sprookje, dan maar

Hiram

From: Hiram <rh@knoware.nl>
Date: Sun, 5 Apr 1998 14:39:24 +0200
Message-ID: <1d70neu.5wy3wk1a0tcf0N@dynaisdn-48.knoware.nl>
Subject: Re: sprookje, dan maar
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Organization: +

7

Wat voorafging: Ojtrilipiraparabimba ontvangt een geheimzinnige brief en
stopt van alles in haar schooltas.. 

> ... keek nog eenmaal om naar het grote huis van haar vader, en reed
> toen, voor het eerst van haar leven alleen, met ingehouden adem de
> straat op. De zon scheen. Niemand die haar zag. Er gebeurde niets.

Ordontolok zette er stevig de pas in, alsof i in de gaten had dat er
voor de avond viel nog een flinke afstand moest worden afgelegd. Zijn
berijdster zat schrijlings, als een man, op zijn knokige ruggegraat, en
trok een gezicht alsof allang alles in orde was met de wereld. Dat
werkte, niemand leek zich over haar te verbazen. Een enkele verdwaalde
vrijer, het op de stoep zitten moe, liep haar tegemoet, maar herkende
haar niet. Niemand had haar immers ooit gezien. Zij was een verhaal dat
slapeloze mannen elkaar vertelden, en verhalen zitten niet op paarden.
Ramenzemende huisvrouwen knikten haar vriendelijk toe, de veldwachter
tikte tegen zijn pet en grijnsde. Ojtrilipiraparabimba voelde een nieuw
soort kriebel in haar buik, stak haar neusje in de wind en was voor
niemand bang.

Al gauw bereikte ze de stadspoort, en daarachter strekte zich eindeloos
glooiend grasland uit. Het was vijf uur geweest, de zon stond in het
westen boven het Blieringerbos. Een oude boer, met een spade over zijn
schouder, slofte langs de weg. Ojtrilipiraparabimba beet op haar
onderlip. Nu ging het echt beginnen. Nu kon ze niet meer terug. 

[..]

Hiram