Re: sprookje, dan maar

Hiram

From: Hiram <rh@knoware.nl>
Date: Tue, 7 Apr 1998 23:58:52 +0200
Message-ID: <1d72nnf.5bgqc21mmme80N@dynaisdn-198.knoware.nl>
Subject: Re: sprookje, dan maar
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Organization: und mit fünfzig Kanonen

8

Wat voorafging: Onze heldin verlaat de stad. 

> Een oude boer, met een spade over zijn
> schouder, slofte langs de weg. Ojtrilipiraparabimba beet op haar
> onderlip. Nu ging het echt beginnen. Nu kon ze niet meer terug. 

Urenlang reed ze door, naar het Zuiden, en toen het avond werd huiverde
ze en keek ze steeds vaker achterom. Daar was niemand, natuurlijk. Ze
volgde de oude weg richting Mortelen, een weg die de laatste jaren in
onbruik was geraakt. Er gingen verhalen over die weg, dat er
struikrovers zouden zijn, of misschien geesten van dode struikrovers, en
dat er soms reizigers konden verdwalen terwijl ze alleen maar de weg
volgden. Die reizigers kwamen dan pas dagen later aan bij een herberg
die nog geen twee mijl verderop had moeten liggen. "Onzin!", had haar
vader vaak geroepen als deze verhalen ter sprake kwamen, en toch
spookten ze onze heldin door het hoofd, terwijl de schemering genadeloos
inzette. Het landschap verloor zijn kleuren en viel stil. Alleen de tred
van Ordontolok was nog te horen, en ook het paard leek zich minder op
z'n gemak te voelen. "Vort maar," zei Ojtrilipiraparabimba terwijl ze
hem op de hals klopte, en ze schrok van haar eigen stem. 

Verder en verder door het verlaten land. En ze had, ontdekte ze tot haar
schrik, niet eens geld voor de herberg, als ze die zou vinden. Ze moest
doorrijden tot het weer ochtend werd, besloot ze, en dan onderdak vragen
in een kerk of een klooster. Ze mocht niet bang zijn, en niet in slaap
vallen. 

Haar oogleden begonnen al zwaar te worden toen Ojtrilipiraparabimba
achter zich het geluid van een paard-en-wagen hoorde, en over haar
schouder zag ze een grote zwarte koets snel naderbijkomen. Op de bok zat
een vrouw.

[..]

Hiram