Re: sprookje, dan maar

Hiram

From: Hiram <rh@knoware.nl>
Date: Thu, 2 Jul 1998 15:29:30 +0200
Message-ID: <1dbjipt.1kf8horohv52eN@dynaisdn-125.knoware.nl>
Subject: Re: sprookje, dan maar
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Organization: Think Ojtrilipiraparabimba.
X-Banksaldo: -945 Hfl
X-Keywords: Freud, Ojtrilipiraparabimba, God.
X-copyright: Hiram 1998 / alle rechten voorbehouden

15

Wat voorafging: Ons Meisje ontsnapt uit het grote huis nadat de dwerg
Mroem haar billen heeft bewonderd. 

> Zo kwam het dat Ojtrilipiraparabimba op een dinsdagochtend uit een
> raampje klauterde en dwars door de rozenperkjes naar haar paard toe
> rende, poedelnaakt, en dolgelukkig. 

Intussen, honderdvierentwintig mijl daarvandaan, zat de Zwarte Magister
in zijn tuin dropjes te eten onder een gele parasol. Hij was ontevreden.
Het leek zo'n aardig plan, met die vervalste brief, maar er kwam tot nu
toe erg weinig van terecht. Waar was dat meisje toch gebleven? De waard
van de herberg langs de weg naar Mortelen hield vol dat hij haar niet
had gezien, en ook de veerman ontkende een dertienjarig meisje van
uitzonderlijke schoonheid in zijn bootje te hebben gehad. Was ze
misschien terug naar huis gegaan? Of ontvoerd door struikrovers? De
Zwarte Magister zou zich toch bijna zorgen gaan maken. Over één of ander
meisje! Hij verfrommelde het lege dropjeszakje en slofte naar zijn
werkkamer. Er moest iets ondernomen worden. Uit de onderste la van zijn
bureau haalde hij de brief tevoorschijn, en met een grote frons las hij,
voor de zoveelste keer, wat die verliefde dwaas haar had geschreven. "Ik
heb je weliswaar nog nooit gezien..", stond er. Nog nooit gezien? Het
gezicht van de Magister klaarde op. Hij sloeg met zijn vlakke hand op de
tafel en begon te giechelen. Een nieuw plan! En nog gemener dan het
vorige!

Yukka, de dochter van het kruidenvrouwtje, was inderdaad alleen maar
mooier geworden, zag de Magister een paar uur later toen het meisje door
haar moeder bij hem afgeleverd werd. Hij betaalde de moeder, fluisterde
haar nog iets in het oor, en nam Yukka mee naar de tuin. Daar zette hij
haar een glas vlierbessensap voor, dat ze met een vies gezicht opdronk
terwijl hij haar, kortademig maar heel uitvoerig, vertelde wat ze moest
gaan doen. Ze luisterde en knikte. En toen de Magister het laatste deel
van zijn plan onthulde (met glinsterende ogen en gebalde vuisten, zodat
zijn knokkels wit werden) begon ze te grijnzen. Yukka hield wel van
gemene plannetjes.

[..]

Hiram