Re: sprookje, dan maar

Hiram

From: Hiram <rh@knoware.nl>
Date: Sat, 4 Apr 1998 13:43:03 +0200
Message-ID: <1d6yqan.1opsrrz15x6ls0N@dynaisdn-44.knoware.nl>
Subject: Re: sprookje, dan maar
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Organization: +

6

Wat voorafging:

> Toen Ojtrilipiraparabimba die middag uit school kwam en zich, nog steeds
> sip, terugtrok op haar kamertje, en uit het raam wilde gaan leunen als
> het eerste het beste sippe tienermeisje, zag zij (en haar ogen werden
> groot) in de dakrand de envelop weer liggen. In haar haast om 'm te
> openen zag ze niet dat i beschadigd was en dat een nieuw lakzegel over
> het oude heen was gedrukt. Ze keerde haar rug naar het raam en las
> razendsnel de brief. Het was een vreemde brief, vond ze, en ze voelde
> hoe een rilling langzaam haar ruggegraat opklom. 

Even leek ze te aarzelen, maar al gauw verscheen er een ernstige frons
op haar voorhoofd en begon ze in hoog tempo van alles te doen. Ze keerde
haar schooltas op, stopte er de brief in, en een paar schone
onderbroekjes, en een schriftje en een pen, en een dikke wollen trui. Ze
opende de deur naar de gang om te luisteren of ze beneden iets hoorde.
Nee. Ze dacht even na, zocht toen in de la onder haar bed nog een
kompas, een zonnebril en een extra paar veters bijelkaar, en spoedde
zich de trap af, de donkere gang door naar de voordeur, bedacht zich,
keerde om, liep naar de achterdeur en ging naar buiten. Het koetsje was
weg, blijkbaar waren haar vader en tante Zi naar de stad. Het oude paard
Ordontolok, dat haar vader al voor de slacht bestemd had (maar het kwam
er steeds niet van) keek haar smekend aan, en Ojtrilipiraparabimba wist
wat haar te doen stond. Een zadel zag ze niet, dus ze sprong er zo 
bovenop, gebaarde naar de doofstomme stalknecht dat hij de poort moest
openen, keek nog eenmaal om naar het grote huis van haar vader, en reed
toen, voor het eerst van haar leven alleen, met ingehouden adem de
straat op. De zon scheen. Niemand die haar zag. Er gebeurde niets.

[..]

Hiram