Re: sprookje, dan maar

Hiram

From: Hiram <rh@knoware.nl>
Date: Mon, 13 Jul 1998 15:57:21 +0200
Message-ID: <1dbpci5.1sboenbzrfdseN@dynaisdn-77.knoware.nl>
Subject: Re: sprookje, dan maar
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Organization: Think Ojtrilipiraparabimba.
X-Banksaldo: -945 Hfl
X-Keywords: Freud, Ojtrilipiraparabimba, God.
X-copyright: Hiram 1998 / alle rechten voorbehouden

16

Wat voorafging: De Zwarte Magister zit boos in zijn tuin, want zijn plan
lijkt niet te gaan slagen. Maar even later is zijn humeur aanmerkelijk
verbeterd: blij als een kind met zijn nieuwe speeltje geeft hij de mooie
maar o zo valse Yukka allerlei instructies.

> En toen de Magister het laatste deel
> van zijn plan onthulde (met glinsterende ogen en gebalde vuisten, zodat
> zijn knokkels wit werden) begon ze te grijnzen. Yukka hield wel van
> gemene plannetjes.

Yukka ging meteen de stad in met een zakje zilveren dukaten dat de
Magister haar gegeven had, en kocht daar een vrolijk zomerjurkje,
rijglaarsjes, kousen, handschoenen, een stukje touw, een nagelvijltje,
en nog het één en ander dat een meisje wel wil kopen als ze op reis
gaat. Ze bekeek zichzelf in de spiegel en knipoogde. Haar opdracht
beviel haar wel, en moeilijk kon het allemaal niet zijn. Toen moest ze
zich haasten om nog mee te kunnen met de postkoets naar Mortelen, die
van half zeven. 

Yukka had, eenmaal onderweg, geen oog voor het landschap, en evenmin
voor haar medepassagier, een grijsaard met slimme vogeloogjes die in een
dik boek bladerde en voortdurend met zijn hoofd schudde. Yukka keek
liever naar haar keurig gelakte nageltjes, die ze heel puntig geknipt
had zodat ze een beetje op een roofdier leek. En naar haar glimmende
laarsjes, die van alles leken te willen beweren. Yukka voelde zich een
meisje met een missie, nee, een vrouw was ze, en ze schoof onrustig heen
en weer over het leren bankje. Hoe lang duurde dat nog, naar Mortelen? 

Even keek de grijsaard op. Yukka, voor niemand bang, richtte haar
staalgrijze ogen op hem, en glimlachte verveeld. De oude man leek iets
te gaan zeggen, maar bedacht zich toen en beperkte zich tot een
vriendelijk knikje. Wat een domme, vieze, oude man, dacht Yukka. Bah. 

Ons Ootje, intussen, lag ergens langs de weg in het mos met een heel
lang grasje tussen haar voortanden naar de wolken te kijken. Ze moest
eens diep nadenken, want ze begreep er helemaal niks meer van.

[..]

Hiram