Re: sprookje, dan maar (nu! nieuw! hardcore!)

Hiram

From: Hiram <rh@knoware.nl>
Date: Fri, 15 May 1998 16:27:54 +0200
Message-ID: <1d90swz.1s3toksrjxbg6N@dynaisdn-78.knoware.nl>
Subject: Re: sprookje, dan maar (nu! nieuw! hardcore!)
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Organization: LHOOQ

Jan M:

> pursies. een opeenstapeling van gemiste kansen. hij heeft een naakt
> meisje, hij heeft een worst. en wat laattie het naakte meisje doen?
> ...ze eet alles op. nou, tjonge!

Speciaal voor Jan en ace en pien, en volstrekt apocrief (nee ace deze
mag niet in de 4ever9-verzameling) de hardcore-variant van deel elf. 

Roep uw dochters.

^L
Ze lag in een reusachtig bed, in een erg grote kamer waar de zon naar
binnen scheen. Dat was allemaal tot daar aan toe, maar waarom
was ze met haar polsen en haar enkels aan de spijlen van het bed
gebonden? En wie was die gemaskerde man die zich grijnzend over haar
heen boog? Ojtrilipiraparabimba sloot haar ogen, want ze droomde, dat
kon niet anders. Als ze even wachtte zou het wel voorbij zijn. Ze
droomde dat een gehandschoende hand langs haar rechterdij omhoog gleed,
naar haar maagdelijk geslacht. Dat die hand zonder verder getreuzel haar
maagdenvlies brak, en met twee, toen drie bebloede leren vingers in haar
doordrong. Ojtrilipiraparabimba tilde haar bekken op, en vroeg zich af
waarom ze dat nou deed. En ze opende haar mond en zei: "Ah!". Ook dat
begreep ze zelf niet helemaal, maar het voelde wel comme il faut. En
Ojtrilipiraparabimba was immers een zeer wel-opgevoed meisje. Ze zei het
nog maar eens, en toen nog een keer of tien. Nu voelde ze hoe twee
andere handen, koude vrouwenhanden dacht ze, haar billen een weinig
spreidden en hoe een koude strenge vinger aanklopte bij haar kleine
poepgaatje. "Hee!", dacht Ojtrilipiraparabimba, maar veel meer dacht ze
ook niet. Daar had ze geen tijd voor, want de vinger, en gelukkig was
het er maar één, verschafte zich toegang tot de nauwe opening van
Ojtrilipiraparabimba's aars, en woelde daar eens wat rond. Daarop zei
ons Meisje: "Ie." en even later zelfs een paar keer achterelkaar:
"Heu!", maar daar werd niet op ingegaan. De vinger trok zich terug en
Ojtrilipiraparabimba voelde hoe de koorden om haar enkels en haar polsen
werden losgemaakt. Was het onderzoek al afgelopen? Ojtrilipiraparabimba
kon een vreemd gevoel van teleurstelling niet onderdrukken. Maar nee.
Gehandschoende handen keerden haar om, en trokken haar bij haar heupen
omhoog, zodat haar billen rond en blond omhoog kwamen. En wat haar toen
overkwam! 

[..]

Hiram